Ingesloten
Ik ben verdwaald in mijn eigen hoofd. Weet niet meer waar ik gaan moet, dus ren ik maar alle kanten op. Wie kan mij helpen? Wie kan mij zien? Ze zien me. Ze grijpen me. Ze stoppen me weg. Alleen, ik ben alleen. Verdwaald in mijn eigen hoofd. Is er iemand die er even voor me wil zijn? Ik hoef verder niks. Slechts wat liefde en aandacht. Zodat ik me weer even mens kan voelen. Is dit wat mensen bedoelen als ze praten over een verward persoon? Vergeef me. Bevrijd me. Houd me vast. Help me. Zie me. Heb me lief. Laat me met rust. Terwijl mijn tranen het vuur in mij blussen, houd ik vast aan de hoop dat iemand me nog ziet. Niet slechts de verwardheid, maar de persoon. Het voelt als een nare droom. Maakt iemand me wakker? Want ik kom er niet meer uit… In Ingesloten vertelt Rosan van der Zee het ontluisterende en waargebeurde verhaal van haar gedwongen opname. Een dagboek gevuld met angst, onbegrip en machteloosheid. Maar waar ook de soms onuitputbare kracht en het doorzettingsvermogen van een mens in nood in doorschemert.
Recensie puntkommaarop.nl
Na haar eerste boek ‘Happy Depressie’ heeft Rosan van der Zee een tweede boek uitgebracht met de titel ‘Ingesloten’. Het is een dagboek van Rosan over de periode dat ze gedwongen opgenomen is geweest in een kliniek (ik mag hopen dat n.a.v. dit boek er een flinke bezem door deze kliniek gehaald is en/of wordt!). Door haar eigen ervaringen met de buitenwereld te delen wil ze bijdragen aan het verminderen (en liever verdwijnen) van het taboe rondom psychische kwetsbaarheden en vooral andere mensen te helpen.
Het boek leest als de wind. En als je denkt dat het niet gekker kan….overkomt Rosan iets wat aangeeft dat sommige mensen beter ander werk kunnen gaan zoeken en zeker niet in de ggz-zorg thuishoren. Ze wordt bijvoorbeeld door een ambulancebroeder tegen een muur gekwakt en door andere ‘hulpverleners’ knalhard ontdaan van al haar kleding en onmachtig en mensonterend platgespoten. Om haar vervolgens als oud vuil in een isoleercel achter te laten. Alles wat er maar mis kan gaan gaat ook mis bij de hulpverlening. En dat terwijl ze maar één ding wil….en dat is gehoord en gezien worden.
Ik ben verdwaald in mijn eigen hoofd.
Weet niet meer waar ik gaan moet, dus ren ik maar alle kanten op.
Wie kan mijn helpen? Wie kan mij zien?
Rosan beschrijft duidelijk en begrijpelijk wat haar overkomen is. En laat goed naar voren komen dat er in ons landje in sommige situaties totaal verkeerd ge- en behandeld wordt als het om (complexe) psychische zorg gaat. Gelukkig komt Rosan door een aantal gebeurtenissen in een kliniek terecht waar ze wel als mens gezien wordt en er geluisterd wordt naar wat ze (echt) nodig heeft.
Als mijn mond gesloten blijft
Als mijn stem blijft zwijgen
Als mijn woorden hun weg naar buiten niet kunnen vinden
Loop dan niet weg, maar luister goed
Dit boek is een aanrader, het bevat voor mij een aantal herkenbare zaken (ik ben overigens zelf niet opgenomen geweest). Ik denk dat dit boek zeker kan bijdragen aan het openbreken van het taboe rondom psychische kwetsbaarheden. Voor iedereen die hiermee bekend is maar juist ook voor mensen die er niet mee bekend zijn. Dit soort boeken zijn mijn inziens verplichte kost bij alle opleidingsrichtingen die met social work en/of andersoortige zorg te maken hebben. Om situaties als die van Rosan te voorkomen. Want psychische kwetsbaarheden zijn geen keuze! En ‘zieker’ uit een kliniek komen dan dat je erin ging is natuurlijk niet de juiste weg……